SA国际传媒

Ks. Arkadiusz Nocoń - Watykan

W gronie dwunastu Aposto?ów by?o dwóch o tym imieniu. Dla odró?nienia nadano im przydomki. Jakuba, którego ?wi?to przypada 25 lipca, nazywano ?Starszym” lub ?Wi?kszym”. By? on synem Zebedeusza i bratem ?w. Jana Ewangelisty.

Drugiego Jakuba, którego w Polsce czcimy 6 maja, nazywano z kolei ?M?odszym” lub ?Mniejszym”. By? on krewnym Jezusa i zwierzchnikiem Ko?cio?a jerozolimskiego. O nadaniu przydomka ?Starszy” lub ?M?odszy” nie decydowa?a data urodzenia, ale czas powo?ania na ucznia Chrystusa.

?w. Jakub Starszy mia? jeszcze jeden przydomek, nadany mu przez samego Jezusa, który ze wzgl?du na porywczy charakter obydwu synów Zebedeusza – Jakuba i Jana, nazwa? ich – ?Synami gromu” (Mk 3, 17). O trafno?ci tego okre?lenia mówi rozdzia? 9. Ewangelii ?w. ?ukasza, w którym obydwaj bracia pragn? ukara? ogniem z nieba niego?cinnych mieszkańców Samarii (?k 9, 51-55), czemu stanowczo sprzeciwia si? Jezus.

?w. Jakub Starszy pochodzi? z Betsaidy i by? jednym z pierwszych uczniów Jezusa: ?Gdy (Jezus) przechodzi? obok Jeziora Galilejskiego (…) ujrza? dwóch braci: Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w ?odzi swe sieci. Powo?a? ich, a oni natychmiast zostawili ?ód? i ojca i poszli za Nim” (Mt 4, 18-22). Wraz z ?w. Piotrem i ?w. Janem, nale?a? te? do najbli?szych uczniów Jezusa, b?d?c m.in. ?wiadkiem Jego przemienienia na górze Tabor i modlitwy w Ogrójcu.

Jako pierwszy z Aposto?ów Jakub przela? krew za Jezusa. Na rozkaz króla Heroda Agryppy I zosta? ?ci?ty mieczem w Jerozolimie i tam pochowany. By?o to oko?o roku 44.

Z katechezy Papie?a Benedykta XVI (21.06.2006): ?Razem z Piotrem i Janem (Jakub Starszy) by? przy Jezusie w czasie Jego przemienienia i w chwili agonii w ogrodzie Getsemani. S? to dwie bardzo ró?ne sytuacje: w jednym przypadku do?wiadcza chwa?y Pana, w drugim staje wobec cierpienia i upokorzenia. Z pewno?ci? to drugie do?wiadczenie stanowi?o dla niego okazj?, by dojrze? w wierze, by skorygowa? jednostronn?, tryumfalistyczn? interpretacj? pierwszego do?wiadczenia. To dojrzewanie w wierze zosta?o doprowadzone do pe?ni przez Ducha ?wi?tego w dniu Pi??dziesi?tnicy, tak ?e Jakub nie wycofa? si?, gdy nadesz?a chwila najwy?szego ?wiadectwa. (…) Od ?w. Jakuba mo?emy si? wiele nauczy?: gotowo?ci przyj?cia powo?ania, które daje nam Pan, nawet gdy domaga si? od nas pozostawienia ‘?odzi’, symbolizuj?cej ludzkie bezpieczeństwo; entuzjazmu w pój?ciu za Nim drogami, które On nam wskazuje, odbiegaj?cymi od naszych iluzorycznych oczekiwań; gotowo?ci ?wiadczenia o Nim z odwag? a? do z?o?enia najwy?szej ofiary z ?ycia”.

Nowy Testament wspomina o Jakubie Starszym 20 razy: 18 razy w Ewangeliach i 2 razy w Dziejach Apostolskich. W stosunku do pozosta?ych Aposto?ów to du?o, ale w stosunku do ?w. Piotra i ?w. Paw?a bardzo niewiele. Dlatego te? ?ywot ?w. Jakuba doczeka? si? wielu legend. Jedna z nich g?osi, ?e zanim zosta? ?ci?ty uca?owa? swego kata, czym tak go pono? poruszy?, ?e ten nawróci? si? i zgin?? za wiar?.

Ciekawa te? jest historia relikwii ?w. Jakuba. W VII wieku, gdy Arabowie opanowali Palestyn?, mia?y one zosta? sprowadzone do Composteli w Hiszpanii. Od imienia ?w. Jakuba (w j?zyku hiszpańskim Santiago), miejscowo?? ta przyj??a nazw? Santiago de Compostela i w wiekach ?rednich sta?a si? trzecim najwa?niejszym miejscem pielgrzymkowym w ?wiecie chrze?cijańskim, po Ziemi ?wi?tej i Rzymie. Na drodze do Santiago (Camino de Santiago) powsta?y przez stulecia tak liczne ko?cio?y, szpitale i schroniska dla pielgrzymów, ?e Wolfgang Goethe nie waha? si? napisa?, i? Europa powsta?a na szlakach prowadz?cych do Composteli.

W wyniku wojen religijnych w XVI i XVII wieku, a nast?pnie rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich, liczba pielgrzymów do Santiago gwa?townie spad?a, a szlaki uleg?y zapomnieniu. W końcu XX wieku nast?pi?o jednak ich odrodzenie, do którego w znacz?cy sposób przyczyni? si? Papie? Jan Pawe? II. To on, w roku 1982, wyg?osi? w Santiago de Compostela s?ynny ?Akt Europejski”, w którym znalaz?y si? nast?puj?ce s?owa: ?Ja, Jan Pawe?, syn polskiego narodu, który zawsze uwa?a? si? za naród europejski, syn narodu s?owiańskiego w?ród Latynów i ?acińskiego po?ród S?owian, z Santiago kieruj? do ciebie, stara Europo, wo?anie pe?ne mi?o?ci: Odnajd? siebie sam?! B?d? sob?! Odkryj swoje pocz?tki. Tchnij ?ycie w swoje korzenie”.

Co sprawia?o, ?e po wiekach zapomnienia szlaki do Santiago na nowo zape?ni?y si? pielgrzymami? Dlaczego tylu ludzi z ca?ego ?wiata ka?dego roku wyrusza do grobu Aposto?a? Uprosi? ?ask?, ?rozchodzi? ból” (?yciowy dramat, duchowe cierpienie), sprawdzi? samego siebie (je?li dosz?o si? do Santiago, to mo?na doj?? wsz?dzie, nawet do nieba)? Z pewno?ci? ka?dy z pielgrzymów ma sw? w?asn? odpowied?, wa?ne jednak, ?e wielu z nich, jak ów kat uca?owany w Jerozolimie przez Jakuba, doznaje na pielgrzymce ?poca?unku Boga” i inaczej wraca do domu…