SA国际传媒

Ks. Arkadiusz Nocoń - Watykan

Brunon urodzi? si? ok. 974 r. w rodzinie niemieckiego grafa na zamku w Kwerfurcie (Hesja). Po zdobyciu wykszta?cenia dosta? si? na dwór cesarza Ottona III, gdzie w krótkim czasie zyska? uznanie swoimi umiej?tno?ciami i cechami charakteru. W roku 997 cesarz zabra? go z sob? do Rzymu. W Wiecznym Mie?cie Brunon zrezygnowa? jednak z kariery dworskiej i rozpocz?? ?ycie mnisze, wst?puj?c do opactwa benedyktyńskiego na Awentynie, gdzie przyj?? imi? Bonifacy. Pó?niej zwi?za? si? ze wspólnot? ?w. Romualda, za?o?yciela kamedu?ów. 

W czasie pobytu w Rzymie zwróci? na niego uwag? Papie? Sylwester II. Doceniaj?c jego cnoty i talenty ustanowi? go metropolit? misyjnym i nada? mu szerokie uprawnienia, a? do mianowania biskupów na terenach, gdzie g?osi? b?dzie Ewangeli?. Pos?uszny poleceniu Papie?a, aposto?owa? na W?grzech, Rusi, by? mo?e tak?e w Szwecji. Oparcie i pomoc materialn? zapewnia? mu król Boles?aw Chrobry, z którym ??czy?a go wielka przyja?ń. W czasie jednej z wypraw misyjnych do pogańskich Jad?wingów zosta? bestialsko zamordowany wraz z osiemnastoma towarzyszami. Wed?ug jednej z tradycji ?w. Brunon zgin?? mia? na terenie dzisiejszego Gi?ycka. W miejscu jego domniemanego m?czeństwa stoi dzisiaj krzy?. By?o to w 1009 r.  W chwili ?mierci mia? zaledwie 35 lat.

Nie wiemy dok?adnie, gdzie znajduje si? cia?o ?w. Brunona, wykupione z r?k zabójców przez jego przyjaciela króla Boles?awa Chrobrego. Pozosta?y jednak po nim pisma: ??ywot ?w. Wojciecha”, ??ywot pi?ciu braci m?czenników” i ?List do cesarza Henryka II”. S? one nie tylko bezcennym ?ród?em wiedzy o pocz?tkach historii Polski, ale odznaczaj? si? tak?e du?ymi walorami literackimi. W ?Li?cie do cesarza Henryka II” Brunon wyst?puje energicznie w obronie Polski i odwa?a si? upomnie? swego rodaka. Ma mu za z?e, ?e zawar? sojusz z poganami wymierzony przeciw katolickiej Polsce: ?Czy godzi si? – pyta – prze?ladowa? lud chrze?cijański (Polaków), a ?y? w przyja?ni z ludem pogańskim? Co to za ugoda Chrystusa z Belialem? (…) Strze? si?, królu, je?eli wszystko chcesz czyni? przemoc?, a nigdy z lito?ci?, która cechuje Chrobrego, ?eby przypadkiem Jezus, który teraz ciebie wspiera, nie rozgniewa? si?. (…) Czy nie uwa?asz tego za grzech, gdy chrze?cijanina zabija si? na ofiar? pod chor?gwi? demonów”?

Niezwyk?a odwaga, tak upomina? cesarza, który, o dziwo, te? zostanie pó?niej ?wi?tym: czy pomog?o mu to braterskie upomnienie Brunona?

Jego dzia?alno?? nie jest, niestety, powszechnie Polakom znana. Szkoda, bo by? nie tylko wielkim misjonarzem, ale równie? wielkim przyjacielem naszego narodu, który o jego królu, Boles?awie Chrobrym, powiedzia?, ?e ?mi?uje go jak swoj? dusz?, i wi?cej ni? ?ycie”.