Святы Айцец: пакора – крын?ца м?ру ? свеце ? Касцёле
Аляксандр Панчанка - SA国际传媒
Апошнюю катэхезу з цыкла пра кардынальныя ? тэалагальныя цноты Святы Айцец прысвяц?? пакоры, якая, хоць не аднос?цца да л?ку згаданых цнот, але вельм? патрэбная для хрысц?янскага жыцця, бо з’я?ляецца “антаган?сткай самай смяротнай заганы – пых?”.
Пантыф?к нагада?, што пыха роб?ць сэрца высакамерным ? прымушае нас л?чыць сябе лепшым?, чым мы ёсць на самай справе. Пакора, у сваю чаргу, вяртае да нашага “сапра?днага вымярэння”, нагадваючы, што “мы цудо?ныя, але абмежаваныя стварэнн?, як?я маюць добрыя якасц? ? недахопы”. ? хоць Б?бл?я ад самага пачатку кажа, што мы прах ? ? прах вернемся, але “? чалавечым сэрцы часта нараджаюцца небяспечныя ?люз?? ?семагутнасц?”, - канстатава? Святы Айцец.
“Каб вызвал?цца ад пых?, дастаткова зус?м няшмат – суз?рання зорнага неба, каб ?зно? знайсц? слушную меру, як сказана ? псалме: “Кал? я бачу Твае нябёсы, справу пальца? Тва?х, месяц ? зорк?, як?я Ты ?мацава?: то чым ёсць чалавек, што Ты пра яго памятаеш, ? сын чалавечы, што Ты ?згадваеш пра яго?” (Пс 8, 4-5), - нагада? Пантыф?к.
На думку Франц?шка, “шчасл?выя людз?, як?я захо?ваюць у сэрцы гэта адчуванне ?ласнай маласц?”, бо “яны абаронены ад шкоднай заганы высакамер’я”. “У сва?х благасла?леннях Езус пачынае менав?та з ?х: “Шчасл?выя ?бог?я духам, бо ?х ёсць Валадарства Нябеснае”. Гэта першае благасла?ленне, бо яно ляжыць у аснове ?с?х наступных: лагоднасць, м?ласэрнасць, чысц?ня сэрца вын?каюць з гэтага ?нутранага пачуцця маласц?. Пакора – уваходная брама да ?с?х цнот”, - падкрэсл?? ён.
Франц?шак за?важы?, што на першых старонках Евангелля, пакора ? ?богасць духам з’я?ляюцца крын?цай усяго. Ён нагада?, што Звеставанне адбылося не каля брам ?ерусал?ма, а ? далёкай гал?лейскай вёсачцы, настольк? нязначнай, што людз? казал?: “Ц? можа быць штосьц? добрае з Назарэту?” (Ян 1,46). “Але менав?та адтуль пачалося адраджэнне свету”, а выбранн?цай стала не прынцэса, якая расла на пярынах, а невядомая дзя?чына: Марыя, якая першая здз?в?лася, кал? пачула Божае пасланне, прынесенае анёлам.
“У сва?м спеве прасла?лення, Magnificat, яна падкрэсл?вае менав?та гэта здз??ленне: “Вел?чае душа мая Пана, ? ?зрадава?ся дух мой у Богу, ма?м Зба?цы. Бо ?згляну? Бог на пакору сваёй слуг?” (Лк 1,46-48). Можна сказаць, што Бога прываб?ла маласць Мары?, якая ? першую чаргу была яе духо?най маласцю, - за?важы? Святы Айцец.
Пантыф?к адзначы?, што пасля Звеставання Марыя не ?мкнулася быць на в?давоку: яе першым рашэннем было адправ?цца да Альжбеты, каб служыць ? дапамагаць ёй, бо “пакорныя людз? н?кол? не жадаюць пак?даць сваёй непрыкметнасц?” ? “нават самая святая таямн?ца Яе жыцця – Богамацярынства” – не стала для яе прычынай для таго, каб хвал?цца перад людзьм?”.
“Мы можам уяв?ць, што ? Марыя перажывала цяжк?я моманты, дн?, кал? яе вера сыходз?ла ? невядомасць. Але Яна не вагалася ? сваёй пакоры, якая была Яе гран?тнай цнотай”, - сказа? Франц?шак, нагадваючы, што пакора стала непераможнай с?лай Мары?, што дапамагала Ёй заставацца ля падножжа крыжа, “кал? ?люз?я пераможнага Мес?? разб?валася дашчэнту”.
Франц?шак падкрэсл??, што “пакора – гэта ?сё”. “Гэта тое, што ратуе нас ад злога ? ад небяспек? стаць яго са?дзельн?кам?. Пакора – гэта крын?ца м?ру ? свеце ? ? Касцёле. Дзе няма пакоры, там ёсць вайна, разлад, падзелы. Бог да? нам прыклад гэтага ? Езусе ? Мары?, для нашага зба?лення ? нашага шчасця. Пакора – гэта дарога, шлях зба?лення”, - завяршы? сваю катэхезу Святы Айцец.
