SA国际传媒

Аляксандр Амяльчэня - SA国际传媒

На пачатку гам?л?? Папа спасла?ся на фрагмент Евангелля святога Лук? са словам?: “Вочы ?с?х у с?нагозе был? ск?раваны на Яго”, кал? Езус выкры? ?лжывыя чаканн? сва?х суайчынн?ка?, а яны разгневал?ся ? выгнал? Яго з горада.

Святы Айцец звярну? увагу на тое, што ? Вял?к? чацвер адбываецца альтэрнаты?нае скрыжаванне поз?рка?, дзе гало?ным героем з’я?ляецца першы пастыр Касцёла Пётр, як? пасля поз?рку Хрыста ?спомн?? Яго словы пра трохразовае адрачэнне. “Яго вочы нал?л?ся слязам?, як?я цякл? з параненага сэрца, вызваляючы яго ад ?лжывых пераканання? ? апра?дання?. Гэты горк? плач змян?? яго жыццё”, - за?важы? Пантыф?к.

Франц?шак адзначы?, што словы ? жэсты Езуса на працягу мног?х гадо? не пазбав?л? Пятра яго чакання?, падобных да чакання? жыхаро? Назарэта: ён таксама чака? Мес?ю пал?тычнага ? магутнага, моцнага ? рашучага, а сутыкну?шыся са скандалам, звязаным са слабым Езусам, арыштаваным без супрац?ву, ён заяв??: "Я не ведаю яго!" “? пра?да, ён не пазна? Яго: ён пача? пазнаваць Яго, кал? ? цемры адма?лення вызвал?? месца для слёз сораму ? шчырага шкадавання”, - звярну? увагу Папа.

Звяртаючыся да святаро?, ён падкрэсл??, што аздара?ленне сэрца пастыра адбываецца тады, кал? ён, паранены ? раскаяны, дазваляе Езусу прабачыць сябе: гэта адбываецца праз слёзы, горк? плач, боль, што дазваляе нанава адкрыць любо?.

Папа ?каза? на прав?льнае разуменне таго, што значыць плакаць па сабе – ? гэта не шкадаванне сябе з думкай, што не атрымал? таго, чаго заслужыл?, або разважанне пра кры?ды, як?я нам нанесл?. Гаворка ?дзе пра разуменне таго, што мы засмуц?л? Бога грахом, пра прызнанне таго, што мы за?сёды да?жн?к? ? н?кол? не крэдыторы, што мы сышл? з шляху да святасц?, не захо?ваючы веры ? любо? Таго, Хто адда? сваё жыццё за нас.

“Гэта значыць заз?рнуць у сябе ? аплакаць сваю ня?дзячнасць ? зменл?васць; гэта значыць са смуткам разважаць аб сваёй двудушнасц? ? хлусн?; гэта значыць спусц?цца ? глыб?н? меандра? сваёй крывадушнасц?. Адтуль мы можам зно? глядзець на Укрыжаванага ? пран?кнуцца Яго любо?ю, якая за?сёды прабачае ? ?звышае, якая н?кол? не падманвае чакання? тых, хто давярае Яму. Так?м чынам слёзы працягваюць цячы ? ачышчаць сэрца”, - патлумачы? Франц?шак.

Ён падкрэсл??, што пакаянне патрабуе сапра?дных намагання?, але яно вяртае спакой; не выкл?кае пакут, вызваляе душу ад цяжару, таму што ?здзейн?чае на рану граху, дазваляючы нам атрымаць пяшчоту нябеснага лекара, як? перамяняе сэрца, кал? яно “пакорнае ? скрушнае”, змякчанае слязам?.

Папа звярну? увагу на тое, што пакаянне з’я?ляецца лекам ад склеракарды? – чэрствасц? сэрца, якую так асуджа? Езус. “Сэрца без пакаяння ? слёз цвярдзее: спачатку прывыкае да ?ласных звычак, потым станов?цца нецярпл?вым да праблем ? абыякавым да людзей, потым халодным ? амаль нерухомым, н?бы акружаным непарушнай абалонкай, ?, нарэшце, станов?цца каменным”, - патлумачы? Святы Айцец. “Але як кропля расколвае камень, так слёзы павольна ?здзейн?чаюць на цвёрдыя сэрцы. У вын?ку мы станов?мся сведкам? цуду смутку, як? вядзе да лагоднасц?”, - дада? ён.

Пантыф?к нагада? аб тым, што ? духо?ным жыцц? важна стаць падобным да дз?цяц?: той, хто не плача, старэе ?нутрана, а той, хто рэал?зуе больш простую ? ?нтымную мал?тву, якая характарызуецца любо?ю ? эмоцыям? ? аднос?нах да Бога, сталее. “Той, хто каецца ? сва?м сэрцы, усё больш ? больш адчувае сябе братам ус?х грэшн?ка? свету, без фасада пераваг? або суровасц? меркавання?, з жаданнем люб?ць ? загладз?ць в?ну”, - сказа? ён.

Франц?шак звярну? увагу на яшчэ адну рысу пакаяння – сал?дарнасць. Раскаяны чалавек “натуральным чынам сх?ляецца да пакаяння за ?ншых: замест таго, каб гневацца ? абурацца з прычыны зла, учыненага братам?, ён плача з прычыны ?х грахо?”. Адбываецца своеасабл?вая рэверс?я, пры якой натуральная тэндэнцыя быць паблажл?вым да сябе ? ня?х?льным да ?ншых адмяняецца, ? дзякуючы Божай ласцы чалавек станов?цца цвёрдым да сябе ? м?ласэрным да ?ншых.

Папа нагада?, што Пан патрабуе ад сва?х пастыра? не пагардл?вага асуджэння, але любов? ? слёз у аднос?нах да тых, хто не верыць. На яго думку, “цяжк?я с?туацы?, як?я мы бачым ? перажываем, недахоп веры, пакуты, як?я мы сустракаем, у кантакце са скрушаным сэрцам, выкл?каюць не рашучасць у палем?цы, але стойкасць у м?ласэрнасц?”. Святарам варта быць “свабодным? ад строгасц? ? абв?навачвання?, ад эга?зму ? славалюбства, ад рыгарызму ? незадаволенасц?”, варта “даверыць сябе Богу ? спадзявацца на Яго”.

Ён звярну? увагу на тое, што “сёння ? секулярным грамадстве мы рызыкуем быць вельм? акты?ным? ? адначасова адчуваць сябе бясс?льным?, у вын?ку чаго можам страц?ць энтуз?язм ? паддацца спакусе “здацца”, замкнуцца ? скаргах ? зраб?ць так, каб вел?ч праблем пераважыла вел?ч Бога”. Але кал? горыч ? пакаянне звернутыя не да свету, а да ?ласнага сэрца, Бог не прам?не дапамагчы нам.

Франц?шак папрас?? святаро? успрымаць сваё жыццё ? пакл?канне не ? перспектыве эфекты?насц? ? мэтазгоднасц?, звязанай тольк? з сённяшн?м днём ? яго надзённым? патрэбам? ? чаканням?, але глядзець на яго ? ракурсе ?сяго м?нулага ? будучын?.

“Дзякуй вам, дараг?я святары, за вашы адкрытыя ? паслухмяныя сэрцы; дзякуй за вашы намаганн? ? слёзы; дзякуй за тое, што несяце цуд Божай М?ласэрнасц? братам ? сёстрам нашага часу. Няхай Пан суцешыць вас, умацуе ? ?знагародз?ць”, - сказа? Папа, завяршаючы гам?л?ю.